ವಿರಹದ ಅರ್ಥ ಶಬ್ದಗಳಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲ. ಅದು ಅನುಭೂತಿಯಲ್ಲಿ ಇದೆ. ನಾವು ನಮ್ಮ ಬೇರುಗಳಿಂದ ದೂರವಾದೆವು. ಪರಮಾತ್ಮನಿಂದ ನಮ್ಮ ಸಂಬಂಧ ಮುರಿದಿದೆ ಎಂಬ ಅರಿವು ಮೂಡಿದಾಗ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ನಿಜವಾದ ವಿರಹ ಉಂಟಾಗುತ್ತದೆ.
ಧನವನ್ನು ನಾವು ಅರಸುತ್ತೇವೆ, ಧ್ಯಾನವನ್ನು – ಅರಸುವುದಿಲ್ಲ. ಧನವಾದರೋ ನಮ್ಮ ಹೊರಗಿದೆ, ಆಕಾಶದಲ್ಲಿನ ಕ್ಷಿತಿಜದ ಹಾಗೆ. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಎಷ್ಟು ಓಡಿದರೂ, ಅದೂ ಅಷ್ಟೇ ದೂರದಲ್ಲಿರುತ್ತದೆ. ಅದರ ಹಿಂದೆ ಓಡಿ ಓಡಿ ವ್ಯಕ್ತಿ ಸುಸ್ತಾಗುತ್ತಾನೆ. ಏನನ್ನೂ ಸಾಧಿಸುವುದಿಲ್ಲ.
ಧ್ಯಾನವು ಧನದ ಹಾಗಿರದೆ, ಅದರ ವಿರುದ್ಧವಾದ ಲಕ್ಷಣವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಓಡುವ ಅವಶ್ಯಕತೆಯಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಓಟವನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿ ಒಂದೆಡೆ ನಿಂತರೆ ತಕ್ಷಣ ಸಿಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ನಾವು ನಿಲ್ಲುವುದಿಲ್ಲ. ಒಂದರಿಂದ ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆ ಓಡುತ್ತೇವೆ.
ನಮ್ಮ ಓಟವು ಓಟದಂತೆ. ಮರಗಳ ಮರವು ಎಷ್ಟು ಓಡುತ್ತದೋ, ಅದರ ದುರ್ದಿನ ಅಷ್ಟೇ ಹತ್ತಿರವಾಗುತ್ತದೆ. ಅದು ಓಡಿದಾಗ, ಅದರ ಬೇರುಗಳು ಕಿತ್ತು ಹೋಗುತ್ತವೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ನೀರು, ಮಣ್ಣು, ಪ್ರಾಣದ ಆಗರವಾದ ಭೂಮಿಯಿಂದ ದೂರವಾಗುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ಓಟವೂ ಭಗವಂತನ ತೋಟದಿಂದ ನಮ್ಮ ಬೇರನ್ನು ಕಿತ್ತು ಹಾಕುತ್ತದೆ.
ವಸಂತವು ವಿರಹದ ಅಂತ್ಯವಾಗಿದೆ. ಧನದ ಹಿಂದಿನ ಓಟವನ್ನು ನಾವು ಎಷ್ಟು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡುತ್ತೇವೆಯೋ, ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟೇ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ವಸಂತ ಉದಯಿಸುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ಬೇರುಗಳು ಭಗವಂತನ ವನದಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಗಟ್ಟಿಯಾಗುತ್ತವೆ. ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲಾಸ ಹರಡುತ್ತದೆ.
